AvantArt Festival Lublin 2024 // pełny program
1. edycja AVANT ART FESTIVAL LUBLIN / 3-5.10.2024
Avant Art Festival od 17 lat współtworzy polską scenę kultury niezależnej, corocznie zapraszając nie-mainstreamowych artystów sceny awangardowej i eksperymentalnej z całego świata. Jako kuratorów artystycznych pociąga nas nie tylko muzyka, ale i malarstwo, street art, instalacje, film, video art, performance, a tak naprawdę brak granic w przenikaniu się różnych dyscyplin sztuki. Celem festiwalu jest prezentacja najnowszych trendów w sztuce współczesnej, promocja polskich artystów oraz integracja artystów z całego świata.
Organizatorzy: Fundacja Avant Art oraz Ośrodek Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych ROZDROŻA.
Dyrektor festiwalu: Kostas Georgakopulos
Dyrektor artystyczny: Grzegorz Paluch
03.10-5.10 / czwartek – sobota
03.10 / czwartek
Galeria Labirynt – Sala Czarna / Bilet: 45 zł [pre-sale] / 55 zł [gate] // https://goout.net/pl/bilety/mopcut+mabe-fratti+keiji-haino/gtlab/
godz. 19:00 MOPCUT (USA/FRA/AUT)
godz. 20:00 Mabe Fratti (GT/MX)
godz. 21:00 Keiji Haino (JP)
04.10 / piątek
Galeria Labirynt – Sala Czarna / Bilet: 25 zł [pre-sale] / 35 zł [gate] // https://goout.net/pl/bilety/gerda+pimpon+malediwy/evlab/
godz. 19:00 PIMPON (PL)
godz. 20:00 Malediwy (PL)
godz. 21:00 GERDA (PL)
godz. 22:00 PÖ (FR/GH)
05.10 / sobota
Galeria Labirynt – Sala Czarna / Bilet: 35 zł [pre-sale] / 45 zł [gate] // https://goout.net/pl/bilety/test+big-brave+deafkids/fylab/
godz. 19:00 TEST (BR)
godz. 20:00 BIG|BRAVE (CA)
godz. 21:00 DEAFKIDS (BR)
Więcej informacji na stronie Festiwalu: https://avantart.pl/2024/lublin/
Bilety na poszczególne wydarzenia muzyczne są dostępne na platformie GoOut.
Karnet 3-dniowy: 90 zł // https://goout.net/pl/bilety/avant-art-festival-lublin-2024/fqdab/
BILETY:
3.10.2024 // https://goout.net/pl/bilety/mopcut+mabe-fratti+keiji-haino/gtlab/
4.10.2024 // https://goout.net/pl/bilety/gerda+pimpon+malediwy/evlab/
5.10.2024 // https://goout.net/pl/bilety/test+big-brave+deafkids/fylab/
//////////////////
MOPCUT (USA/FRA/AUT)
Trio składające się z Audrey Chen (wokal i analogowe syntezatory), Juliena Despreza (gitara elektryczna) oraz Lukasa Königa (perkusja i syntezatory). Zespół powstał w 2018 roku, debiutując na donaufestival w Krems (Austria). Muzyka MOPCUT oscyluje między brutalnym, chaotycznym hałasem a momentami minimalistycznej introspekcji, co tworzy kontrastujące, dynamiczne kompozycje. Elektroniczne bitwy, improwizowane dźwięki i intensywne wokale tworzą unikalną, potężną atmosferę, która wciąga słuchacza w immersyjne doświadczenie dźwiękowe. MOPCUT zdobył uznanie występując na wielu prestiżowych festiwalach, a ich dyskografia obejmuje albumy takie jak „JITTER” (2021) i „Accelerated Frames of Reference” (2018). Ich występy są znane z energii i zdolności do tworzenia intensywnych, immersyjnych doświadczeń dźwiękowych. Media opisują MOPCUT jako zespół tworzący „serię sugestywnych elektro-dźwiękowych pejzaży, dźwięków gęstej kosmopolis, równie przerażających, co pociągających” (NYC Jazz Records). Ich twórczość jest „zaraźliwie fascynująca i równie męcząca” (Opal Tapes). Jak mówi Audrey Chen: „Chcemy stworzyć konstrukcję dźwięków i hałasów, która całkowicie otacza słuchaczy i działa na uszy równie intensywnie jak na wewnętrzne oko.”
Mabe Fratti (GT/MX)
Artystka solowa pochodząca z Gwatemali, obecnie rezydująca w Meksyku. Zadebiutowała w 2015 roku jako klasycznie wykształcona wiolonczelistka, szybko zyskując uznanie dzięki unikalnemu stylowi, który łączy elementy eksperymentalnej elektroniki, popu i jazzu. Jej muzyka czerpie inspiracje z różnorodnych źródeł, w tym z twórczości Györgya Ligetiego i Jacqueline du Pré. W swojej dyskografii ma takie albumy jak „Pies Sobre La Tierra” (2019), „Será que ahora podremos entendernos” (2021), „Se Ve Desde Aquí” (2022) oraz nadchodzący „Sentir Que No Sabes” (2024). W 2023 roku wydała również album „Vidrio” w duecie Titanic z Héctorem Tostą oraz „A Time to Love, a Time to Die” z kolektywem Amor Muere. Jej występy na festiwalach takich jak Unsound, NRMAL i Mutek spotkały się z entuzjastycznymi recenzjami. Pitchfork określił jej twórczość jako „cathartic and powerful experimentation”, a The Guardian nazwał album „Se Ve Desde Aquí” „przełomowym”. Sama artystka mówi: „Doubt is exciting”, co ma oddawać jej podejście do muzyki i procesu twórczego.
Keiji Haino (JP)
Urodziny w 1952 roku w Chiba w Japonii czarnoksiężnik muzycznej awangardy, posiada sławę o niemal legendarnym charakterze. Początkowo poświęcił się formom teatralnym, zainspirowany pismami francuskiego poety i dramaturga Antoine’a Artauda (1896-1948), aż do odkrycia przez Haino The Doors i ich piosenki When The Music’s Over. W 1970 roku, w wieku 18 lat, został głównym wokalistą awangardowej grupy rockowej Lost Aaraaf, nazwanej na cześć wiersza amerykańskiego poety Edgara Allana Poe (1808-1849). Od 1973 do 2013 roku został zakazany przez japońskiego nadawcę publicznego NHK. Po przerwie w latach 80-tych, od 1988 roku tworzy na przemian projekty solowe i zespołowe, łącząc rock, noise, muzykę improwizowaną i drone. Współtworzył takie zespoły jak Fushitsusha, Vajra, Nijiumu, a także współpracował z tak różnymi artystami jak m.in. Peter Brötzmann, Derek Bailey, Tatsuya Yoshida, Pan Sonic, Venetian Snares, Otto von Schirach czy Jim O’Rourke. W 2014 występował już na Avant Art Festiwal, zderzając swoją koncepcję improwizacji scenicznej wraz z węgierskim perkusistą Balázsem Pándim. Spektrum artystycznej ekspresji Japończyka jest wyjątkowo rozległe: od prostego bluesa, przez równie ostre, co szeptane formy wokalne, noizowe podkłady po muzykę inspirowaną średniowieczną muzykę europejską; cierniste i wyraźne figury gitarowe, powtarzają się i rozciągają niczym w transie, przecinając posępne motywy i nadmiar koncertowego dymu. Występy „krzyczącego Japończyka” są performansami o wizualności silnie nawiązującej do estetyki surrealistycznej. Zarówno w kwestii palet barw (czarno-biele, skale szarości i złota) obecnych podczas jego występów, jak i sfery audialnej. Często wykorzystywana przez niego lira korbowa, nawarstwianie efektów gitarowych na części instrumentalne i wokalne, bogato rozwijające się drony, sprawiają, że oniryczna muzyka Keijiego Haino angażuje widownie w silnie dysonansowe i hipnotyczne doświadczeni.
PIMPON (PL)
Polski perkusista i kompozytor. W kwietniu 2022 nakładem Pointless Geometry ukazał się debiutancki album solowy Pimpona – „Pozdrawiam”. Nowy brzmieniowo, gatunkowo bogaty materiał łączy perkusyjne ciężkie rytmy z elektronicznymi sekwencjami, abstrakcyjnymi partiami syntezatorów, noise’em, nagraniami terenowymi, statycznymi fakturami i popowym brzmieniem autotune’a na wokalu. Album plasuje się gdzieś idealnie pomiędzy popową estetyką, transowością i eksperymentem. Kontynuację eksploracji w tych kierunkach można usłyszeć na b-day EP, która ukazała się w 2023 w Love & Beauty Music. Szymon kształcił się w artystycznej akademii muzycznej Rytmisk Musikkonservatorium w Kopenhadze. Prowadzi zespoły takie jak post-jazzowe Pimpono Ensemble i Pimpono 2+4 czy E/I grający muzykę minimalistyczną. Prężnie udzielał się w europejskiej scenie free impro. Członek wielu eksperymentalnych duetów m. in. Alfons Slik (z Grzegorzem Tarwidem), Czajka & Puchacz (z Kają Draksler), Wood Organization (z Tomo Jacobsonem), Boys Cry (z Gianlucą Elią). Współzałożyciel niezależnego wydawnictwa Love & Beauty Music oraz festiwalu Idealistic. Prowadził audycję Trans-Bałtyk w Radio Kapitał prezentując duńskie podziemie muzyczne.
Malediwy (PL)
Malediwy (Marek Pospieszalski i Qba Janicki) prezentują swój nowy album zatytułowany „Eden”. Duet cenionych improwizatorów, podobnie jak na „Dolce Tsunami” (Coastline Northern Cuts, 2020), kontynuuje zgłębianie amplifikacji instrumentów akustycznych, poszerzając w nieskończoność ich możliwości poprzez dodanie do instrumentarium szeregu analogowych peryferiów elektronicznych. Janicki i Pospieszalski traktują swoje instrumenty jako rozbudowane, wysoce reaktywne sterowniki analogowych modułów brzmieniowych, odwołując się do szerokiej gamy inspiracji IDM’em, eksperymentalną muzyką elektroniczną oraz dronem, nie tracąc przy tym ducha swobodnej improwizacji. Warstwa liryczna i wokalna na „Edenie” została oddana w ręce znamienitych gości, wśród których znajduje się nowojorska raperka Nappy Nina (Lucid Haus), noisowy producent oraz poeta MA (Morphine Records) oraz polska gwiazda alternatywnego popu, Błażej Król. Dobrze znany dla świata muzyki improwizowanej duet saksofonu i perkusji nabiera zupełnie nowego wybrzmienia, eksplorując odległe rejony gatunkowe.
GERDA (PL)
Gerda to duet Wojciecha Bąkowskiego – artysty audio-wizualnego, twórcy rysunków, filmów animowanych i płyt długogrających – i Jana Piaseckiego – międzystylowego muzyka elektronicznego i perkusisty związanego przez lata z londyńskim kolektywem Uncanny Valley. Twórczość duetu – względem przyjętej przez nich nazwy – pochodzi z wewnątrz; z zamkniętego, skrzętnie pielęgnowanego świata, który jest senny i baśniowy jak dawne podania z Północy i jednocześnie też zwykły i codzienny jak ten charakterystyczny, walcowaty klucz w kieszeni.
PÖ (FR/GH)
Francusko-ghańska artystka, która na co dzień rezyduje między Francją a Ugandą. Jest aktorką, producentką muzyczną, wokalistką oraz DJ-ką, od lat związana z ekipą Nyege Nyege i Hakuna Kulala — labeli znanych z promocji afrykańskich artystów oraz klubowych eksploracji wschodnioafrykańskiego i kongijskiego elektronicznego podziemia. Muzyka PÖ to połączenie różnych gatunków, inspirowane jej wielokulturowym doświadczeniem życiowym. Artystka nawiązuje do wielu afrykańskich tradycji wokalnych, z gardłowym, surowym głosem jako dominującym elementem wykonania. Komponuje pejzaże dźwiękowe głównie za pomocą głosu, zestawiając post-punkowe brzmienia z szybkim rapem, metalicznym industrialem czy przesterowanym basem. Istotnym punktem odniesienia w jej twórczości jest zarówno zachodnioafrykański pop i śpiew, jak i DIY noise oraz eksperymentalna elektronika. Jej debiutancki album „Cociage”, wydany w marcu 2023 roku przez Hakuna Kulala, to kompozycja łącząca rap, noise, ambient i tradycyjny folk. W tym samym roku zadebiutowała na festiwalu OFF w Katowicach, co przyczyniło się do zwiększenia jej popularności. Jako członkini duetu elektronicznego popu Poko Poko, w którym współpracuje z kongijskim producentem Reyem Sapienzem, PÖ zyskała uznanie na międzynarodowej scenie muzycznej. Artystka opisuje swoją twórczość jako wyraz emocji takich jak zazdrość, uraza, nadzieja, rozczarowanie. „Są to te niematerialne siły, które nas animują, dosłownie poruszają naszą duszę i motywują działania naszego życia. Są to uczucia, które wyrażają się bez żadnych filtrów, w formie śpiewu, warczenia, krzyku” — mówiła w jednym z wywiadów PÖ.
TEST (BR)
Zespół z São Paulo został założony w 2011 roku przez João Kombi (wokal, gitara) i Thiago Barata (perkusja). Początkowo występując na ulicach oraz na zewnątrz dużych koncertów metalowych, zespół zasilał swoje występy generatorem umieszczonym w starym VW Kombi. Od tego czasu TEST przeszedł długą drogę, zdobywając uznanie zarówno wśród fanów, jak i w środowisku muzycznym, z deklaracjami wsparcia od takich postaci jak Shane Embury z Napalm Death oraz braci Maxa i Iggora Cavalera, którzy uznali Barata za jednego z dziesięciu najlepszych perkusistów wszech czasów. Muzyka TEST ewoluowała od klasycznego deathgrindu do bardziej eksperymentalnych form metalu, łącząc surowość grindcore’u z elementami punku. Obecnie zespół znany jest ze swojej spontaniczności i otwartości na różnorodne inspiracje, co znajduje odzwierciedlenie w ich wielu nietypowych projektach. Występowali na wielu prestiżowych festiwalach, takich jak Obscene Extreme w Czechach i Maryland Deathfest w USA, a także na licznych festiwalach muzyki niezależnej i w głównych klubach w Brazylii. Dyskografia TEST obejmuje 16 wydawnictw, w tym pełnometrażowe albumy, EP-ki i albumy split z zespołami z różnych części świata, takich jak Nepal, USA i Chiny. Zespół ma na koncie ponad 800 koncertów we wszystkich stanach Brazylii oraz 14 międzynarodowych tras koncertowych obejmujących USA, Meksyk, Argentynę, Kolumbię i Europę. Zespół jest znany z ostrej krytyki przemysłu muzycznego za jednolitość i masową produkcję treści. W jednym z wywiadów João Kombi wyraził frustrację, gdy pytano go o brak ich muzyki na popularnych platformach streamingowych: „Lubimy nagłaśniać naszą pracę na swój własny sposób. W dzisiejszych czasach wszystko jest w puszkach, z tysiącami wydawnictw dziennie, bardzo trudno jest to przyswoić. Wszyscy używają tego samego języka (…)”
BIG|BRAVE (CA)
Pochodzący z Montrealu zespół, został założony w 2012 roku przez Robin Wattie (wokal, gitara), Mathieu Bernarda Balla (gitara) oraz Louisa-Alexandre’a Beauregarda (perkusja). Początkowo tworzyli minimalistyczną muzykę folkową, jednak ich brzmienie szybko ewoluowało w stronę powolnych, saturacyjnych kompozycji eksperymentalnego doom metalu. Po odejściu Beauregarda w 2018 roku, jego miejsce zajęła Tasy Hudson, obecna perkusistka zespołu. Stylistycznie, BIG|BRAVE łączy elementy tradycyjnych technik folkowych z nowoczesną dekonstrukcją muzyki gitarowej. Wyróżniając się unikalnem składem instrumentalnym — dwoma gitarami i perkusją, bez użycia basu — ich muzyka muzyka opisywana jest jako „masywny minimalizm”, gdzie gain, feedback i amplituda są kluczowymi elementami. Inspiracje czerpią z zespołów takich jak Swans, Fire! Orchestra, Godspeed You! Black Emperor oraz z twórczości H. M. Góreckiego i Arvo Pärta. BIG|BRAVE występował na wielu prestiżowych festiwalach, takich jak ESNS Eurosonic Noorderslag (NL), Enjoy Jazz Festival (DE), Garana Jazz Fest (RO), Katowice JazzArt Festival (PL) i Soundrive Festival (PL). Ich dyskografia obejmuje albumy: „Feral Verdure” (2014), „Au De La” (2015), „Ardor” (2017), „A Gaze Among Them” (2019), „VITAL” (2021), „Leaving None But Small Birds” (2021, wspólnie z The Body), „Nature Morte” (2023) oraz nadchodzący album „A Chaos Of Flowers” (2024), który ukazał się nakładem Thrill Jockey Records. Robin Wattie, mówiąc o swoim podejściu do tekstów na najnowszym albumie „A Chaos Of Flowers”, zaznacza: „Odkryłam, że większość wierszy z tradycji folkowych lub dostępnych w domenie publicznej jest autorstwa mężczyzn – z którymi nie mogłam się do końca utożsamić. W poszukiwaniu, na nowo odkryłam niektóre z moich ulubionych dzieł i poetów.” Jej interpretacja poezji artystów z całego świata, zwłaszcza kobiet, bada chaos i zamieszanie, jakie alienacja wywołuje w psychice osób marginalizowanych przez społeczeństwo.
DEAFKIDS (BR)
Kolejna awangardowa punkowa ekipa, której brzmienie nie łatwo poddaje się definicji. Jednak trudno nie wpadać w definicyjny frazes, kiedy brazylisjkie trio eksperymentując z formą łączy: surowość punka, sekwencyjność metalu, hipnotyczny wokal z transowymi polirytmiami, czy pulsacyjne i niepokojące dźwięki elektroniczne. Obszerna dyskografia tria obejmuje muzykę, która ukazała się w wytwórniach Neurot Recordings, Rapid Eye Records, czy Rocket Recordings w Wielkiej Brytanii. W 2019 roku wydali wspólną dwupiosenkową EP-kę z duetem Rakta z São Paulo, jak i pojawili się na ścieżce dźwiękowej Cyberpunk 2077. Ich albumy: Metaprogramação, DEADBRICK, Ritos do Colapso, opisywane są przez międzynarodowe magazyny i festiwale muzyczne jako łączące elementy inicjacyjnego hardcore punka, różne deklinacje metalu, rytmiczną trybalizację, eksperymenty z psychodeliczną muzyką Sepultury czy Motorhead, z dużą ilością wypełnionego delayem rocka. Muzyka DEAFKIDS czerpie z bogatej tradycji międzykulturowego społeczeństwa brazylijskiego, zarówno w wymiarze muzycznym, jak i politycznym. Warstwa perkusyjna zespołu podlega wpływom takich gatunków jak Samba, Lundu, Frevo, Pagode, Forró, Baião czy Carimbó. Z kolei, w wywiadach udzielonych w Metal Invader czy Sick Drummer Magazine wypowiadali się, że to właśnie przez nierówności wyrażone w brazylijskiej ekonomii muzycy się poznali i zaczęli grać razem. Zapytani o sytuacje polityczną w Brazylii odpowiedzieli: „bycie neutralnym nie wchodzi w grę”. Muzycy nie pierwszy raz grają w Polsce, ale pierwszy raz na swoim psychodelicznym koncercie na AAF 24.
