Pieśni polskie
Scenariusz i reżyseria
Jan Bernad
Współpraca
Monika Mamińska
Wykonawcy
Anastazja Bernad, Zofia Bernad, Olga Kozieł, Hanna Linkowska, Jagna Knittel, Monika Mamińska, Klaudia Niemkiewicz, Magdalena Sawicka, Ewa Stankiewicz, Zofia Szyrajew.
Spektakl pieśni polskie powstał z doświadczenia dotkliwego braku tradycji w kulturze i świadomości Polaków w jej źródłowym, elementarnym sensie. Spektakl proponuje muzyczną wędrówkę w czasy początku – w mitologiczne praczasy naszej kultury. Układ pieśni buduje narrację, która przez zmienne skale, tonacje, struktury rytmiczne i zapomniane dialekty ma się stać magicznym wehikułem pozwalającym przekroczyć nasze ograniczenia, zapomnieć o ciężarze codzienności, odrzucić estetyczne przyzwyczajenia i podróżować w głąb tradycji, w głąb siebie. Spektakl stara się przywrócić pieśniom polskiego ludu ich pierwotny sens i powagę z czasów, gdy towarzyszyły nie tylko życiowym troskom i radościom, ale też mistycznym uniesieniom, umożliwiały obcowanie z niewidzialnym i wędrówki po świecie codziennym. Prowadzi ku doświadczeniom inicjacyjnym, ku zapomnianym rytuałom przejścia – do świata naszych zapomnianych przodków. Szorstka maniera wykonawcza zespołu nawiązuje do obrzędowych źródeł polskich pieśni.
… Szkoła Muzyki Tradycyjnej osiągnęła chyba najwyższy możliwy poziom w kontynuowaniu ludowej tradycji śpiewaczej w warunkach współczesnej cywilizacji. Oczywiście nie jest to „to samo”, ale przecież nie oczekujemy od śpiewaków, że cofną się w czasie o sto lat w sensie fizycznym […] Zrozumienie tradycji, cech artykulacyjnych, brzmieniowych, systemu dźwiękowego jest w Zespole wzorowe.
Daleka pieśń. Warszawska Jesień 2006. Antoni Beksiak, Ruch Muzyczny rok 1, nr 24, 26 XI 2006
