Od 1 kwietnia do zespołu „Rozdroży” dołączyli Radek Bułtowicz i i Paweł Laufer.

Jednocześnie życzymy owocnej pracy i mnóstwo wyzwań naszemu koledze – Sławkowi Księżniakowi, który został szefem Ośrodka Kultury w Opolu Lubelskim.

kr 39 to połączenie muzyki eksperymentalnej i śpiewu tradycyjnego. Twórcy łączą tradycję i awangardę muzyczną , cheap przy zachowaniu tożsamości obu tradycji, poszukując jednocześnie cech wspólnych na poziomie struktur muzycznych, rytmicznych i brzmieniowych.

Pierwszy projekt formacji kr39 to „In between”, w którym osią są pieśni tradycyjne związane z najważniejszymi wydarzeniami w życiu człowieka: narodzinami, weselem i pogrzebem.

Muzycy wystąpili po raz pierwszy podczas koncertu „Wspólna Energia” w Studio Polskiego Radia Lublin 23 października 2009. Projekt „In between” powstał we współpracy z Ośrodkiem Rozdroża i Fundacją Muzyka Kresów w Lublinie.

Anastazja Bernad: wokal

Zofia Bernad: wokal
Olga Kozieł: wokal
Hanna Linkowska: wokal
Mateusz Bąkała: elektronika, przedmioty

Sebastian Mac: gitara, zabawki, elektronika

Jan Bernad: dyrektor artystyczny

www.myspace.com/inbetweenproject

Projekt „Małe kino na rozdrożu” jest cyklem otwartych projekcji filmowych odbywających się w naszej siedzibie przy ulicy Krakowskie Przedmieście 39. Pokazy filmów będą odbywać się raz w miesiącu w 2009 roku. Celem projektu jest przede wszystkim prezentacja bogactwa współczesnych kultur i obyczajów małych społeczności Europy oraz innych stron świata. Poza tym ideą zadania jest stworzenie możliwości do spotkań, integracji i wymiany doświadczeń środowisk zainteresowanych tematyką etnografii i antropologii kultury.
Filmy, które będą prezentowane stanowią dzieła przełomowe i pionierskie dla antropologii kulturowej. Opowiadają o folklorze różnych regionów świata oraz stanowią monografie odległych plemion. Pokazane zostaną zarówno filmy uznane i nagradzane na różnych festiwalach filmowych, jak i amatorskie, niezależne.

„Podróż ku pieśni” to nowy międzynarodowy program Fundacji Muzyka Kresów i Ośrodka Rozdroża. Program poświęcony jest fenomenowi pieśni tradycyjnych jako doświadczeniu duchowemu w różnych kulturach świata. Program „Podróż ku pieśni” jest programem długofalowym i wieloaspektowym. Składają się nań zajęcia praktyczne, spotkania, badania terenowe,warsztaty, wykłady i seminaria.

Do udziału w realizacji programu zapraszani są przedstawiciele różnych dziedzin nauki: etnomuzykolodzy, historycy sztuki, filozofowie, socjolodzy, antropolodzy, archeolodzy oraz przedstawiciele sztuki: śpiewacy wykonujący pieśni tradycyjne, kompozytorzy muzyki współczesnej, artyści sztuk współczesnych. Program ma charakter międzykulturowy, prezentowane będą środowiska, twórcy z całego świata, różnych środowisk, wykonujący i rekonstruujący stare tradycje śpiewacze bądź tworzący w nawiązaniu do nich.

Historia pieśni tradycyjnej to historia utraconej energii. Odrzucając kultury , oprócz różnych praktyk doświadczania świata, odrzuciliśmy również sposób śpiewania, który powołuje zapomnianą energię. Energia ta nie jest energią wyabstrahowaną. Ona jest ciągle w zasięgu naszych rezonatorów, naszej wrażliwości….

Zespół Międzynarodowej Szkoły Muzyki Tradycyjnej

Powstał w 1999 roku w Lublinie z inicjatywy Fundacji Muzyka Kresów. Założycielami i liderami zespołu są Jan Bernad i Monika Mamińska. Zespół wyłonił się spośród uczestników prowadzonych przez fundację w całym kraju od końca lat dziewięćdziesiątych zajęć warsztatowych. Przez warsztaty i szkoły letnie przewinęło się blisko tysiąc osób, a przez zespół od początku jego istnienia kilkudziesięciu wykonawców z całego kraju – uczniów, studentów ludzi wykonujących różne zawody.

Głównym celem zespołu jest zachowanie i twórcza kontynuacja polskich pieśni tradycyjnych. W toku intensywnych, długotrwałych zajęć laboratoryjnych członkowie zespołu przyswoili sobie archaiczne techniki białego śpiewu, charakteryzującego się naturalnym, surowym brzmieniem, specyficznym sposobem oddychania i estetyką odległą zarówno od śpiewu bel canto, jak i muzyki popularnej.

Członkowie zespołu terminowali również u wybitnych śpiewaków ludowych i najlepszych fachowców rekonstruujących technikę archaicznego śpiewu z Polski, Ukrainy, Białorusi, Rosji i Litwy. Wśród nich byli znakomici etnomuzykolodzy i praktycy z powodzeniem prowadzący własne zespoły śpiewu tradycyjnego. Rekonstrukcja pieśni wiąże się ze skrupulatnymi badaniami terenowymi, kwerendami w archiwach i bibliotekach. Członkowie zespołu nagrali trzy płyty: „Pieśni polskie”, „Kołysanki”, „Pieśni polskie wielkopostne”. Koncertowali w kraju i zagranicą, brali udział w przedstawieniach teatralnych. Zespół przygotowuje obecnie spektakl muzyczny „Trzy dźwięki” bliższy muzyce współczesnej niż tradycyjnej.

Scenariusz i reżyseria
Jan Bernad
Współpraca
Monika Mamińska
Wykonawcy
Anastazja Bernad, Zofia Bernad, Olga Kozieł, Hanna Linkowska, Jagna Knittel, Monika Mamińska, Klaudia Niemkiewicz, Magdalena Sawicka, Ewa Stankiewicz, Zofia Szyrajew.

Spektakl pieśni polskie powstał z doświadczenia dotkliwego braku tradycji w kulturze i świadomości Polaków w jej źródłowym, elementarnym sensie. Spektakl proponuje muzyczną wędrówkę w czasy początku – w mitologiczne praczasy naszej kultury. Układ pieśni buduje narrację, która przez zmienne skale, tonacje, struktury rytmiczne i zapomniane dialekty ma się stać magicznym wehikułem pozwalającym przekroczyć nasze ograniczenia, zapomnieć o ciężarze codzienności, odrzucić estetyczne przyzwyczajenia i podróżować w głąb tradycji, w głąb siebie. Spektakl stara się przywrócić pieśniom polskiego ludu ich pierwotny sens i powagę z czasów, gdy towarzyszyły nie tylko życiowym troskom i radościom, ale też mistycznym uniesieniom, umożliwiały obcowanie z niewidzialnym i wędrówki po świecie codziennym. Prowadzi ku doświadczeniom inicjacyjnym, ku zapomnianym rytuałom przejścia – do świata naszych zapomnianych przodków. Szorstka maniera wykonawcza zespołu nawiązuje do obrzędowych źródeł polskich pieśni.

… Szkoła Muzyki Tradycyjnej osiągnęła chyba najwyższy możliwy poziom w kontynuowaniu ludowej tradycji śpiewaczej w warunkach współczesnej cywilizacji. Oczywiście nie jest to „to samo”, ale przecież nie oczekujemy od śpiewaków, że cofną się w czasie o sto lat w sensie fizycznym […] Zrozumienie tradycji, cech artykulacyjnych, brzmieniowych, systemu dźwiękowego jest w Zespole wzorowe.

Daleka pieśń. Warszawska Jesień 2006. Antoni Beksiak, Ruch Muzyczny rok 1, nr 24, 26 XI 2006